Un’omini, Carrulu Lobina, seuesu disterrau in Germania, no istat beni, lamat agiudu, ma custu erribat ses oras a pustis, non podint calai cun sa machina a nde ddu pigai po dd’acumpangiai a s’ispidali e tandu ci bessit a pei. Funt duxentus metrus, de bessida legia, de sa domu sua finas a su stradoni aunia ddu aspetant. Erribat aunia depit erribai, ma non ce dda fait e unu corpu a su coru ddu bocit.

Parit una cosa chi sussedit in calencunu logu sperdiu de su mundu, invecias est sussediu totu de nosu, in Sardigna e chi benit contau nemus ci creit. De chini sa curpa? Imoi at essi sa giuistissia a fairi lugi in totu custu, ma Carrulu non c’est prus e forsis bastaiat una crobba prus manna po cicai de ddu sarvai. Teniat una valigia Carrulu candu est partiu po sa Germania a piciocheddu piticu po cicai de si fairi una strada in su mundu e teniat, strinta, una valigia sabudu a merì puru po cicai de si sarvai sa vida.